Kitlesel İroni

 

Yavaş yavaş ilerleyen kitlenin;

Zamanla hızlanarak bir atom bombası şiddetinde,

Patlamasıyla beraber,

Kötürümün feryatsız çığlıkları altında,

Bir ruhun içerisinde yer alan ilkel benliği katledip,

Sefaletle birleştirdiğimizde,

Ortaya çıkan görüntünün içerisinde;

Tamamıyla çıplak; kemikleşmiş bir histerikle;

Zamanın yitirilmesine tanık olacağız…

Ama bu histeriğin ardında bile,

Yüreklerimiz yine vahşi,

Yine yanlış yönlere giden, trenlere eşlik edeceğiz…

Belki de güneşin ardındaki karanlığına sığınıp

Ufak bir kadehi daha parçalayacağız…

Bilinçsiz Benliğinden Gelen Kırılmalar